Są ludzie, których wszyscy w środowisku dobrze znają, których nazwiska wywołują pozytywne skojarzenia, nie z racji heroicznych czynów, lecz dzięki �źyciu, które poświęcają jakiejś wspanialej idei. Takim człowiekiem jest p. Helena Raksimowicz - emerytowana nauczycielka, wierna przez całe �źycie organizacji harcerskiej i nauczycielskiemu powołaniu. Jej �źycie to wierność maksymie zawartej w słowach A. Kamińskiego: "Życie jest tylko wtedy coś warte i tylko wtedy daje radość, jeśli jest słu�źbą".

Bogactwo takiego �źycia, objawiające się w szarej, często trudnej i nie�źyczliwej codzienności, dostarczyło ciekawego materiału do monografii Heleny Raksimowicz jako harcerza, pedagoga i społecznika. Napisała ją w 1996 r" jako pracę dyplomową, absolwentka olsztyńskiej WSP -Agnieszka Dziemiańczyk. Praca ta to ciekawa, wzbogacona dokumentami i fragmentami publikacji prasowych, rozmów i wywiadów z bohaterką- opowieść o trudnym, ale pełnym �źyciu, o satysfakcji płynącej z pracy pedagogicznej i wychowawczej, o jej niepospolitych efektach, wzorcach wychowawczych i osobowych.

"Często �źyją i pracują wśród nas ludzie, o których dorobku, zasługach na ogół się nie pamięta - tak związani są z krajobrazem, ze skrzętnie wykonywaną praca, �źe ich obecność przyjmuje się zazwyczaj bezwiednie jak coś oczywistego. Dopiero sytuacja szczególna, np. kolejna rocznica urodzin lub śmierci, uświadamia nam, �źe istnieli ludzie, dla których tradycje kultury polskiej, symbole narodowe byty zawsze drogie" - tak pisze we wstępie autorka monografii.

Praca składa się z czterech rozdziałów, z których pierwszy ukazuje dom rodzinny bohaterki w Lunińcu - niewielkiej mieścinie na Polesiu, lata szkolne w gimnazjum im. Króla Władysława Jagiełły w Lunińcu, początki działalności harcerskiej, udział w Zlocie ZHP w Spalę w 1935 r. Rozdział II to opis lat spędzonych przez panią Helenę w Wilnie, gdzie po maturze uczyła się zawodu nauczycielskiego. Trzeci rozdział autorka poświęciła pracy pedagogicznej po roku 1945, zaś czwarty - działalności społeczno-wychowawczej po przejściu pani Heleny na emeryturę. Tekst od autorki uzupełniają wspomnienia i opowieści bohaterki, spisane przez nią na konkursy literackie, fragmenty wywiadów przeprowadzonych w trakcie zbierania materiałów do monografii.

"Helena Raksimowicz, jedno z sześciorga dzieci w kolejarskiej rodzinie Marii i Floriana Miczyporowiczów, zauroczona harcerstwem, jego wzniosłymi ideałami, zapragnęła znaleźć się w jego szeregach, dlatego w 1952 r. wstąpiła do dru�źyny harcerskiej Brzeskiej Chorągwi Harcerek - pisze Agnieszka Dziemiańczyk. - Szczególnym momentem, niezapomnianym i głęboko prze�źytym przez panią Helenę, było przyrzeczenie harcerskie zło�źone w 1935 r. na ręce komendantki Luninieckiego Hufca Harcerek dh. Marii Studzińskiej".

Harcerstwo miało na moje �źycie i młodość wpływ przemo�źny - cytuje autorka wyznanie Hele- ny Raksimowicz - a jego ideały zawarte w przyrzeczeniu. Dekalogu i symbolice krzy�źa były mi zawsze bliskie. Dlatego zapadły mi głęboko w serce słowa pieśni, którą śpiewaliśmy w tamtym dniu, "i�ź będziemy trwać po �źycia skon (...), i�ź będziemy przyrzeczeniu wierni ślubuję dziś".

"Zauroczona pierwszym w �źyciu obozem (w Telechanach) pani Helena z radością przyjęła wiadomość o zakwalifikowaniu jej na Zlot w Spale z okazji 25-lecia harcerstwa polskiego - relacjonuje autorka monografii. - "(...) Pobyt w Spalę był harcerską szkołą �źycia, uczącą umiejętności i sprawności harcerskich, samodzielności, odpowiedzialności i dyscypliny. Ka�źdy dzień wypełniony ciekawymi zajęciami i spotkaniami kończył się ogniskiem.

Poleska Chorągiew sąsiadowała z Węgrami i Rumunami. Powszechną ciekawość budził ksią�źę Michał, rumuński następca tronu w stroju skauta, a zachwyt - piękne pióropusze z trawy pusztańskiej u kapeluszy węgierskich. Uczestnicy zlotu nosili plakietki z podobizną ogromnego �źubra. najwa�źniejszym wydarzeniem zlotu były odwiedziny prezydenta Ignacego Mościckiego i związany z tym przegląd zlotowych szeregów (...)".

Po powrocie ze Spały pani Helena objęta dru�źynę w swoim gimnazjum. W 1958 r., po odbyciu kursów i uzyskaniu stopnia dru�źynowej, została zastępcą komendantki Hufca Harcerek w Lunińcu i funkcję tę pełniła do matury.

O wpływie gimnazjalnych nauczycieli na wybór zawodu nauczyciela pani Helena tak pisa-ła w nagrodzonej pracy na konkurs ZHP pt. "Mój nauczycielski rodowód, moi mistrzowie":

Kochałam swoje gimnazjum z prowincjonalnego miasteczka na Polesiu, biednej krainy w Polsce C, Ze czcią i wzruszeniem wspominam swoich nauczycieli, przyjaznych, przystępnych pedagogów z powołania, świetnie przygotowanych dydaktyków, którzy decydowali o wysokim poziomie naszej szkoły. Byłam nimi zauroczona, podziwiałam ich i pragnęłam naśladować. Postanowiłam zostać nauczycielką, taką jak oni, serdeczną, cierpliwą, przystępną, dobrze wypełniającą swoje obowiązki (...)".

Po maturze pani Helena rozpoczęła naukę na Wydziale Humanistycznym dwuletniego Pedagogium Wileńskiego. W drugim roku nauki Wilno nale�źało ju�ź do Litwy. Rodzinny Luniniec znalazł się na Białorusi, obie te miejscowości dzieliła teraz granica. Pedagogium połączono z Litewskim Instytutem Pedagogicznym, do minimum zredukowano w nim kadrę polską. Pani Helena ukończyła szkołę z dyplomem Wileńskiego Instytutu Pedagogicznego.

Długo nie mogła znaleźć pracy w szkole, zarabiała na �źycie nawet pracując przy oczyszczaniu torów ze śniegu. Litwini potrzebowali nauczycieli Litwinów, ukończyła więc kurs języka litewskiego i wreszcie otrzymała kierownictwo dwuklasowej szkółki w Pasiekach koło Trok, niedługo jednak cieszyła się ta posadą. -Po wakacjach odebrano jej kierownictwo i powierzono Litwinowi.

Była ju�ź wtedy �źoną Klemensa Raksimowicza, tak�źe nauczyciela. Władze oświatowe nie pozwoliły im jednak pracować razem. On był więc w powiecie wileńskim, ona koło Trok. "Wreszcie chcąc się pozbyć natrętnych petentów mę�źa, panią Helenę wpisano na listę osób wywo�źonych na roboty do Niemiec. Uprzedzeni przez przyjaciół, państwo Raksimowiczowie wyjechali w Święciańskie do Bielan. Pan Raksimowicz został zatrudniony jako nauczyciel w Cejnikach. Ponadto pomagał swojej siostrze przy pracy na folwarku. Fani Helena zajmowała się domem i dziećmi. Uczyła je czytania, pisania i rachowania. Spokój tych dni minął jednak bezpowrotnie, kiedy w 1944 r. mą�ź został powołany do I Armii Wojska Polskiego" - opisuje A. Dziemiańczyk. "W kwietniu 1945 r. pani Helena otrzymała list od mę�źa, który pisał, �źe jest cały i zdrowy, i �źe bardzo tęskni za rodziną. Prosił, by p. Helena wraz z dziećmi w ramach repatriacji przyjechała do Olsztyna. Spełniając prośbę mę�źa, 21 września 1945 r. znalazła się w Olsztynie. Na miejscu zaopiekował się nią kapitan Szynner pełnomocnik do spraw opieki nad rodzinami oficerów. Dzięki temu otrzymali mieszkanie, a pani Helena propozycję pracy w liceum, nie skorzystała jednak z oferty, poniewa�ź przyjechał mą�ź, aby całą rodzinę zabrać do Koźla, gdzie stacjonowała jego jednostka".

Pracę nauczycielską Helena Raksimowicz rozpoczęła więc w Koźlu, gdzie otrzymała posadę nauczycielki języka polskiego w liceum ogólnokształcącym. "Po dwóch latach - pisze autorka monografii - pani Helena musiała opuścić miasto i szkołę. Jej mą�ź Klemens po demobilizacji, bę- dąć na studiach w Warszawie, został uwięziony. Miał bowiem odwagę powiedzieć w gronie kolegów, �źe Katyń to zbrodnia Stalina. Wyszedł na wolność po 10 miesiącach. W tym czasie z Koźla pani Helena przeniosła się do Kętrzyna, dokąd z Wileńszczyzny przyjechała rodzina Raksimowiczów". Kętrzynowi poświęciła najlepsze swoje lata. Przez wiele lat jako nauczycielka LO, potem w Zasadniczej Szkole Zawodowej, przemianowanej na Zespół Szkół Zawodowych, gdzie pracowała do przejścia na emeryturę w 1974 r.

Gdy tylko w 1956 r. reaktywowano ZHP, znalazła się w składzie Komendy Hufca ZHP w Kętrzynie, obok przedwojennych instruktorów - Stefanii Biedrzyckiej i kpt. Samborskiego. "W liceum pani Helena najpierw zorganizowała dru�źynę, której nadała imię Marii Konopnickiej, patronki dru�źyny sprzed lat, a później szczep harcerski. Harcerstwo dzięki ciekawym inicjatywom i imprezom stało się ośrodkiem �źycia szkolnego". Nie podobało się to władzom, które odebrały jej szczep harcerski, a potem tak�źe szkołę, której poświęciła tyle swego �źycia i sił. Przeniesiono ją do Zasadniczej Szkoły Zawodowej.

"Z przygnębienia - pisze A. Dziemiańczyk - pomógł otrząsnąć się p. Helenie jej optymizm, energia, chęć działania wbrew wszystkim i wszystkiemu oraz wierność słowom ślubowania zło�źonego w dzieciństwie, "i�ź będzie trwać po �źycia skon, i�ź będzie wierna(...)". Ponadto lekiem na jej depresję byt stopień harcmistrza przyznany przez ZHP i mandat w Radzie Chorągwi, który piastowała przez wiele lat...".

Na emeryturze nie zrezygnowała z pracy w liceum wieczorowym i z działalności społecznej. Na jakiś czas przeniosła się do Olsztyna do córki, ale i tu jej społecznikowska pasja nie pozwoliła na bierność. Pozostała wierna ZHP, a od 1992 r" po śmierci mę�źa, którą boleśnie prze�źyła, poświęciła się bez reszty utworzonemu przez siebie Klubowi nauczyciela Emeryta w Kętrzynie.

Jako senior polskiego harcerstwa została zaproszona na zlot ZHP w Zegrzu w 1995 r., a tak�źe na obchody 50-lecia Chorągwi Warmińsko-Mazurskiej im. Grunwaldu. W związku z tym napisała "Jubileuszowe przesłanie" do instruktorów-seniorów, w którym mówiła: "harcerzem jest się przez całe �źycie, a przed harcerzami-seniorami stoi szczególne zadanie słu�źenia radą i pomocą harcerzom, którzy wzorując się na trwałych wartościach Związku Harcerstwa Polskiego, będą tworzyli jego teraźniejszość i przyszłość na miarę nowych wyzwań". Zmarła w 2002 r.